The Southern Swing

Een toch door het Bolaven Plateau

Dag 1: Van Pakse naar Tad Lo

's morgens vroeg op gestaan om vroeg te vertrekken. Helaas was de brommer nog niet verkrijgbaar en zaten we dus al direct met vertraging. Na een marktbezoekje om ons te bevoorraden (bananen, brood en sticky rice rolls) konden we dan toch vertrekken. Hoewel dat nog niet helemaal zeker was aangezien Joachim eerst zijn rijkunsten moest bewijzen. En dat met enkele zenuwen aangezien het een brommer was met versnellingen. Maar we kregen hem dan toch mee, met enig wantrouwen van de guesthouse manager.
Na ongeveer een uurtje te hebben gereden, begon het toch wel niet kei hard te regenen. Dat doet echt pijn!!! en al snel hadden we het ijskoud. Na een poging van vijf minuten schuilen toch maar besloten om er door te rijden. Gelukkig klaarde het snel weer op en waren we snel weer droog.
Na een beetje zoeken (bij gebrek aan wegaanduidingen en Engels sprekende mensen) en een lunch van rararara ... banaan en brood vonden we een leuk guesthouse langs het water.
We besloten voor het avondeten nog snel een frisse duik te nemen. De eerste vijf minuten zaten we alleen in het water tot er een storm kleine kindjes aankwam die al tierend en lachend hun kleren op de rotsen zwierden en bij ons in het water sprongen. Wij waren voor hun een even grote attractie als zij voor ons. Zeker ons fototoestel viel in de smaak, vooral bij de meisjes. Na een leuke verfrissing en een 'fotoshoot' gingen we opzoek naar een gezellig restaurantje. We kwamen terecht bij mama Paap die ons in de watten legden. Blijkbaar waren klanten er zeldzaam en deed mama Paap (een 'oud' alleenstaand vrouwtje met vier kinderen) dus erg haar best om reclame te maken. Voor geen geld kregen we beide een berg fried rice plus gratis bananen (weeral) en water. Na een gezellige avond kropen we in ons steenhard bed (dat went wel na enkele dagen hoor).

Dag 2: Van Tad Lo naar Sekong

's morgens eerst een ontbijtje bij mama Paap. Waar we een fruitsla bestelden. Ze had maar twee fruitjes in huis: papaya en banaan (weeral) waar we bijgevolg dus meer als een kilo van kregen voor geschoteld. We werden vergezeld aan tafel door een Australier (die dubbele punt hebben we nog steeds niet gevonden) van Tasmanie. Hij gaf ons zijn top 5 van aanraders in Tasmanie en die lijken ons echt fantastisch!! Toen we afscheid namen van mama Paap kregen we beiden een armbandje dat ons geluk zou verzekeren.

Onze volgende stop was 200m verder bij Tad Lo Lodge waar we olifant gingen rijden (klinkt hilarisch). In Thailand hadden we eigenlijk beslist om dat niet te doen, aangezien de olifanten er echt miserabel uitzagen en slecht werden verzorgd maar hier zagen ze er gelukkig uit en werden ze (denken en hopen we) goed verzorgd. Het was een heel leuke ervaring (Elise droeg haar bijpassende olifanten t-shirt van Yasmine, go go go Elise!) maar niet voor herhaling vatbaar.
We cruisden verder met het zonnetje op ons gezicht en onze haren in de wind tot Sekong. Een onaantrekkelijk dorpje waar niets te doen viel. We sliepen er in een centrum voor zwangere vrouwen die geen hospitaal kunnen betalen, een goedkope ervaring (zeer zeer zeer basic).

Dag 3: Van Sekong naar Attapeu

Blij dat we Sekong verlieten, vertrokken we 's morgens vroeg zonder stop naar Attapeu. Onderweg werden we vrolijk toegejuichd door jan en alleman die we voorbij reden met uitzondering op de geiten, kippen, eenden, koeien, honden, zwijnen en waterbuffels die we soms al toeterend de weg moesten afjagen. 's middags kwamen we al aan in Attapeu, dat ons veel beter beviel als Sekong. Zonder veel moeite vonden we ons een goedkoop en zeer degelijk, zelfs luxueus, guesthouse met een TV.

Op zoek naar afkoeling probeerden we een leuk plaatsje te vinden om te gaan zwemmen. We raakten echter half verdwaald ergens in de bosjes (met onze brommer). Na deze mislukte poging besloten we de raad van de Lonely Planet op te volgen en 'to go where the locals go'. We vonden een heel leuk plekje waar enkele kinderen in het water zaten te spelen. Ze klommen en hongen in de bomen. Twee grotere jongens klommen echt te hoog ( ong 15m) in een boom om er daarna vrolijk van af te springen. Joachim besloot om dat ook eens te proberen. Het springen ging makkelijk (wel een beetje bangelijk) maar het klimmen ging niet zonder moeite en de nodige angst. Waar Joachim een kwartier over deed hadden die twee anderen ong 1 minuut voor nodig. Echt goe zot. Na een middagje zwemmen, genieten en van een modderslide glijden (waarbij Joachim zich een blauw gat en een scheur in z'n zwembroek bezorgde) gingen we opzoek naar een restaurantje dat we niet vonden. Uiteindelijk was er dan toch 'iets' waar er enkel noodle soup op het menu stond, wel heel lekker.

Dag 4: Van Attapeu naar Paksong

's morgens gingen we langs een marktje waar onder andere padden, slangen, slakken, krekels, ... en een zielige varaan werden verkocht. Daar ontbeten we (geen van de bovenstaande dingen) en kochten we ons een lunch. Om in Paksong te geraken moesten we 71 km bumpy road af leggen. Zonder echt te weten wat ons te wachten stond, vertrokken we (in de regen) met veel verwachting. We ontdekten al gauw dat de road niet alleen bumpy was maar ook heel slippery. Met Joachim achter het stuur baanden we ons een weg door de modder met een gem. snelheid van 20 km/h.

Ergens op dit weggetje zouden we de meest indrukwekkende waterval van Laos moeten vinden. En jawel, na even zoeken, vonden we ze (Tad Katamtok) in het midden van de jungle. We besloten er te lunchen en werden verrast door de inhoud van ons bananenblad ('s morgens op de markt gekocht). Meestal verpakken ze daar fried rice in maar nu zat er iets rauw vlees achtig in waarvan we nog steeds niet weten wat het was en het dus ook niet op aten.
Zonder lunch ( een pompelmoes) en in de regen reden we verder richting Paksong, nog 50 km modderweg te gaan. Na een lange rit kwamen we

rond 5 uur verkleumd in Paksong aan en stopte bij het eerste beste restaurantje in de hoop iets warm te drinken. De koffie (Elise smoste meer als de helft van haar koffie over de tafel) smaakte heerlijk en we werden verwent met een bord geroosterde banaantjes (weeral) en geroosterde pitjes van een of andere groente.
Met tegenzin kropen we terug op ons brommertje naar een van twee guesthouses (het goedkoopste dus). We betaalden er 50.000 kip ( ong. 4 euro, wat duur is) voor weer een keihard bed en geen electriciteit. De kaarsjes maakten het wel heel gezellig.

Dag 5: Van Paksong naar Pakse

Vroeg uit de veren reden we richting de dichtsbijzijnde waterval. Daar besloten we een jungle tochtje te maken richting een tweede waterval die 120m hoog zou zijn. We lieten onze brommer dus achter en trokken de jungle in. Na enkele minuten kwamen we op een boom uit met gigantische vruchten er aan. Het bleken pomelo's (mega pompelmoezen) te zijn, na een klimpartij van Elise en wat gegooi van Joachim hadden we een hele voorraad sappige pomelo's (ons ontbijt en onze lunch). Na een zotte tocht, enkele valpartijen en wat bloedzuigers (die blijkbaar enkel Joachim lekker vonden, woehoew!!) stonden we plots aan de top van de 120 meter hoge waterval. Echt een bangelijk (op twee manieren) gevoel!!!
Na een nog zottere terugtocht (omhoog ipv naar beneden) reden we terug naar Pakse. Voor we de brommer terug brachtten nog eerst even langs de carwash want ons brommertje zag er echt niet uit.

De Southern Swing zat er jammer genoeg al op. Het was echt meer dan fantastisch!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Foto's zijn jammer genoeg moeilijk op de computer te krijgen en zullen dus pas voor in Australie zijn. We laten nu pas iets weten omdat internet zeldzaam was.
Omdat er steeds '(weeral)' staat achter bananen, wil niet zeggen dat we daar enig probleem mee hadden. De banaantjes, vooral de geroosterde, zijn hier echt zalig lekker!!! en dus verslavend en de fruitshakes ook trouwens.